Memories of Murder ฆาตกรรม ความทรงจำ (2003)
หนังประเทศ : เกาหลีใต้
เรื่องย่อ :
ในปี 1986 เมืองฮวาซอง จังหวัดคยองกี เกาหลีใต้ — เมืองชนบทเงียบสงบที่ถูกเขย่าด้วยเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องสุดสยอง ผู้หญิงหลายคนถูกพบเป็นศพกลางทุ่งนา ถูกมัด ถูกข่มขืน และถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม ตำรวจท้องถิ่นที่ไม่เคยเจอกับคดีลักษณะนี้มาก่อนต้องเผชิญกับความกดดันอย่างมหาศาล “ปาร์ค ดู-มัน” (รับบทโดย ซงคังโฮ) เป็นนักสืบท้องถิ่นที่เชื่อว่าตนเองจับคนร้ายได้ด้วย “สายตา” และ “สัญชาตญาณ” โดยไม่ต้องใช้หลักฐานทางวิทยาศาสตร์ เขาและเพื่อนร่วมงาน “โช ยอง-กู” ใช้วิธีสอบสวนแบบเก่า—การซ้อม การข่มขู่ และบังคับสารภาพ
จนกระทั่งมีการส่งตำรวจจากกรุงโซล “ซอ แท-ยุน” (คิมซังคยอง) เข้ามาช่วยเหลือ เขาเป็นคนรุ่นใหม่ที่เชื่อในหลักฐานมากกว่าอารมณ์ เขาพยายามนำวิธีการทางนิติวิทยาศาสตร์มาประยุกต์ใช้ ทว่าการทำงานกลับเต็มไปด้วยอุปสรรค ทั้งจากความไม่พร้อมของอุปกรณ์ ความขัดแย้งในทีม และแรงกดดันจากสังคมที่ต้องการ “คำตอบ” โดยเร็ว แม้จะมีผู้ต้องสงสัยหลายคน แต่หลักฐานกลับไม่ชัดเจนพอที่จะเอาผิดใครได้จริงๆ
บทความรีวิว :
Memories of Murder ไม่ใช่แค่หนังสืบสวนแต่เป็นการสะท้อนยุคสมัยของเกาหลีใต้ในช่วงหลังการปกครองแบบเผด็จการ ที่ระบบราชการยังล้าหลังและเต็มไปด้วยการใช้อำนาจในทางมิชอบ หนังพาเราเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมของตำรวจที่ไม่มีเครื่องมือ ไม่มีข้อมูล และไม่มีวิธีคิดใหม่ๆ การสืบสวนในหนังคือ “การเดินในความมืด” อย่างแท้จริง
ผู้กำกับ “บงจุนโฮ” ใช้คดีฆาตกรรมต่อเนื่องในฮวาซอง — ซึ่งเป็นเหตุการณ์จริงในประวัติศาสตร์ — เป็นกรอบในการตั้งคำถามต่อสังคมว่า “เราจะทำอย่างไรเมื่อความยุติธรรมไม่สามารถหาความจริงได้” ตัวละครแต่ละคนถูกเขียนอย่างมีเลือดเนื้อ ปาร์คคือภาพแทนของความดื้อดึงและความเชื่อในอำนาจ ซอคือตัวแทนของความมีเหตุผลและความเชื่อมั่นในหลักฐาน แต่ทั้งคู่ต่างก็ล้มเหลวเมื่อเผชิญกับความจริงที่ซับซ้อนเกินควบคุม
ความโดดเด่นของหนังอยู่ที่โทนภาพและจังหวะการเล่าเรื่องที่ค่อยๆ บีบหัวใจผู้ชม ความมืด ความชื้น และความเงียบของชนบทถูกถ่ายทอดผ่านงานภาพสุดละเมียด ฉากฝนตกกลางทุ่งนากลายเป็นสัญลักษณ์ของความสิ้นหวัง เพลงประกอบที่เรียบง่ายกลับเพิ่มแรงกดดันให้กับทุกฉาก จนทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริง หนังผสมระหว่างความตลกร้ายกับโศกนาฏกรรมได้อย่างพอดี ซึ่งเป็นลายเซ็นของบงจุนโฮที่ทำให้เรื่องราวไม่เครียดเกินไปแต่ยังคงความขมขื่นในทุกตอนจบ
สปอยล์ :
คดีดำเนินไปอย่างไม่มีทางออก ตำรวจจับผู้ต้องสงสัยคนแล้วคนเล่า แต่ไม่มีใครถูกพิสูจน์ว่าเป็นฆาตกรตัวจริง แม้แต่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ปาร์คมั่นใจว่าเขาคือคนร้าย แต่ผลตรวจ DNA กลับไม่ตรงกับหลักฐานที่พบในศพ ความจริงนี้ทำลายความเชื่อของทุกคนในทีม ปาร์คถึงกับร้องไห้ออกมาในตอนที่รู้ว่าทั้งหมดที่เขาทำมามันสูญเปล่า
หลายปีผ่านไป หลังจากคดีถูกปิดโดยไม่มีคำตอบ ปาร์คได้ลาออกจากตำรวจกับชีวิตที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขากลับไปยังที่เกิดเหตุอีกครั้ง ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นพื้นที่เกษตรที่เงียบสงบ ขณะเขากำลังมองลงไปในคูน้ำเก่าที่เคยพบศพ เขาพบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่า “เมื่อไม่นานนี้มีชายคนหนึ่งกลับมาที่นี่ เขาบอกว่าเขาเคยทำบางอย่างไว้ที่นี่” ปาร์คหันกลับมามองกล้อง สายตาเขาจ้องตรงไปที่ผู้ชมเหมือนถามว่า “คุณคือฆาตกรหรือเปล่า?” ฉากนี้คือหนึ่งในตอนจบที่ทรงพลังและสะเทือนใจที่สุดในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์โลก เพราะมันไม่ใช่การจบแบบปิดคดี แต่เป็นการปล่อยให้ความจริงหลอนอยู่ในใจคนดูตลอดไป
บทวิจารณ์ :
ผลงานนี้คือการผสมผสานระหว่าง “หนังอาชญากรรม” และ “ดราม่าสังคม” ได้อย่างลงตัว หนังไม่ได้พยายามสร้างความหวือหวาด้วยฉากฆาตกรรม แต่เลือกใช้ความเงียบ ความรอคอย และความล้มเหลวของคนดีเป็นอาวุธในการสะกดใจคนดู การแสดงของซงคังโฮนั้นยอดเยี่ยมระดับตำนาน เขาเล่นบทตำรวจที่ทั้งตลก น่าสงสาร และน่าหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ส่วนคิมซังคยองรับบทคู่ขัดแย้งที่เป็นภาพแทนของคนเมือง ผู้เชื่อในระบบแต่สุดท้ายก็พังทลายต่อหน้าความจริงอันเลวร้าย
สิ่งที่น่าชื่นชมอีกอย่างคือ “บทภาพยนตร์” ที่คมคายและสมจริงทุกบรรทัด หนังไม่ได้สอนว่าความยุติธรรมคืออะไร แต่ทำให้เราตั้งคำถามต่อมัน บงจุนโฮใช้คดีฆาตกรรมเพื่อสะท้อนความเจ็บปวดของประเทศ และเตือนว่า “ความจริงบางอย่างอาจไม่มีวันถูกเปิดเผย” นั่นคือความสยองที่สุดของทั้งหมด
Memories of Murder คือหนึ่งในหนังเอเชียที่ได้รับการยกย่องสูงสุดในศตวรรษที่ 21 ติดอันดับในหลายโพลของนักวิจารณ์ทั่วโลก และยังถูกยกมาเปรียบเทียบกับผลงานระดับตำนานอย่าง Se7en หรือ Zodiac ของ David Fincher ด้วยความสมบูรณ์ของโครงเรื่องและอารมณ์ที่หลอกหลอนหัวใจผู้ชมอย่างยาวนาน
ตัวอย่างหนังจาก YouTube
